Zła pani, znowu wywlokła koteczki na wystawę. I to na koniec świata – aż 3 godziny drogi!

Dla nieprzyzwyczajonych futrzaków to dosyć duże wyzwanie, dlatego na wystawę zabrałam FaJin i ChiNę dla niej do towarzystwa. Dziewczyny się bardzo lubią i miałam nadzieję, że razem będzie im łatwiej. Efekt przerósł wszelkie oczekiwania – FaJin nie tylko nie chowała się pod kocem, ale przyglądała się ludziom, odbywała toaletę, a nawet – o cudzie! – skubnęła chrupek.

(jeśli nie widzisz zdjęcia, kliknij ponad tym napisem)

Żałuję, że nie miałam kasy, żeby na poprzednie wystawy zabrać Bielutką. Tym razem też miałam do wyboru: albo obie na jeden dzień, albo jedna na dwa. W rezultacie pojechałyśmy na niedzielę.

W Lublinie – jak się okazało – odbywały się wielkie targi. W olbrzymim obiekcie wystawiali się hodowcy kotów, gołębi, kur i królików. W akwariach i terrariach gekony, węże, żółwie. W klatkach papugi, kaczki i pawie. Gdzieś w drugiej hali były jeszcze psy. Wokół stały stoiska z wszelakim dobrem dla kotów. Do tego stoiska z kawą, ciastkami, goframi, ekologicznym chlebem oraz pajdami ze smalcem i kiszonym ogórkiem. Można było adoptować psa, kota, myszkę lub fretkę. Do kompletu punkty zabaw dla dzieci, jakieś kolejki czy inne samochodziki. Stoiska z balonami we wszystkich kształtach i kolorach, jak też innymi obiektami kultu komercji. A po południu odkryłam jeszcze w kącie hali mikrozoo z pelikanem, kozą i dwiema alpakami.

Już w drzwiach hali zapach ścinał z nóg. I przez cały czas, co kilkanaście sekund, piał kogut.

Pandemonium, słowo daję.

Sama wystawa kotów była nieco mniejsza, niż w Warszawie. Trochę słabo było widać wyświetlane numery kotów, które należy przynieść do oceny, więc cały czas latałam pod wyświetlacz jak jakiś ślepowron, ale za to megafonu użyto tylko może ze dwa razy. Mimo większej hali, kogutów i niesamowitej ilości przewijających się dzieci, było o wiele spokojniej niż w Warszawie. Na takich wystawach mogłabym bywać. I mimo pobudki o 5 rano i 3 godzin jazdy, pod koniec wystawy całkiem nadawałam się do życia, w odróżnieniu od poprzednich doświadczeń, kiedy do końca docierałam w trybie automatycznym i w charakterze zombie.

FaJin wciąż w wystawowej formie. Co prawda bała się sędzi i próbowała zwiać, ale w końcu się udało ją opanować i zaprezentować wszelkie walory jej urody. Dostała trzeci certyfikat na championa i jak tylko dopełnię formalności i uiszczę – dostanie literki przez imieniem. Nie, nie mgr, inż ani dr. CH. :)

A Bielutka, wzięta jako dama do towarzystwa, podstępnie sama zdobyła świetną ocenę i certyfikat na championa. Czyżby się role miały odwrócić i następnym razem to FaJin pojedzie do towarzystwa?

Zapraszam do obejrzenia kilku fotek z tej hali chaosu.
Ten biały devon rex, który wygląda jakby planował zagładę świata, to nasz sąsiad Artur – najsłodsze i najbardziej miziaste stworzenie, jakie ostatnio spotkałam. Zwróćcie też uwagę na kotki z uszkami – to amerykańskie curle krótkowłose, które przyjechały aż z Finlandii. Śliczne!

Ps.  Śmiałam się kiedyś z obrazka z podpisem „Mój maine coon jest większy niż twój pies” – na tej wystawie były króliki większe niż maine coony. I kid you not!

Related Images:

Pojechaliśmy z FaJin. Dla niej to pierwsza wystawa w ogóle, dla mnie – pierwsza po długiej przerwie.

Wróciliśmy z tarczą (oraz FaJin, dyplomem i kubeczkiem).

Kicia denerwowała się niesamowicie, bała się tego nieustającego hałasu, przechodzących ludzi, obcych zapachów. Na szczęście jest grzecznym i nieagresywnym stworzonkiem. Dała się wyciagnąć z klatki, pozwoliła sędziom się obmacywać, podnosić, przeginać i przechylać, reagowała na piórka. Bardzo byłam z niej dumna.

Sędziom się też podobała. Oprócz walorów urody – te oczy! ta sylwetka! ten profil! – obaj w opisie skomplementowali zachowanie i temperament. Niestety drugiego dnia ze zdenerwowania straciła futro, ale i tak była bardzo dzielna.

(jeśli nie widzisz zdjęcia, kliknij ponad tym napisem)

Tak więc zakończyłyśmy weekend pierwszym certyfikatem na championa. Teraz przydałoby się zdobyć jeszcze dwa, a do tego trzeba jeździć na wystawy. Co wcale nie jest fajne, bo bakcyla wystawowego to ja nie złapałam.

W domu siedzimy niemal w całkowitej ciszy – nic nie gra, nic nie gada, najwyżej my do siebie nawzajem. Wystawa z kolei to 8 godzin nieustannego hałasu, setek rozmów naraz z każdej strony oraz megafon non-stop. Mnie do tej pory dzwoni w głowie. Wcale się nie dziwię FaJin, że nie chciała wychodzić z klatki, a wyjęta do zdjęć protestowała i próbowała natychmiast wrócić  i nakryć się kocem i poduszką. Też chciałam.
Jeśli pojedziemy na następną, uszyję jej budkę, w której będzie mogła się schować komfortowo i niech sobie w niej siedzi przez 2 dni. Muszę tylko dokupić materiału pasującego do dekoracji klatki. Gdyż – pochwalę się – w czwartek i piątek przed wystawą tymi rękami uszyłam dekoracje z pięknej materii w zielone pasy. Sama dekoracja jest prześliczna a rusałki wyglądają w niej zjawiskowo. Do tego zielony kocyk na spód i pasująca zielona poduszeczka. O!

Aha, oczywiście w ramach pamiątki (oprócz dyplomu potwierdzającego certyfikat i miejsce Ex1) pozyskaliśmy śliczny kubeczek Koterii z kotami.

A na zakończenie zapraszam do galerii zdjęć z wystawy. Zobaczycie tam m. in. naszych sąsiadów z wystawy – pięknego kremowego kocurka brytyjskiego wraz z synkiem w kolorze lila, kota singapurskiego – małego płowego kotka z wielkimi oczami jak ze Shreka, no i oczywiście devony, sfinksy i kornisze, które nieustająco kocham za niebanalną urodę.

Related Images:

Pierwszy dzień wystawowy za nami. Mieliśmy wiele obaw, bo „nasz poprzedni raz” miał miejsce bardzo dawno temu, kiedy kotki były malutkie. Nie wiedzieliśmy jak zareagują tym razem, zwłaszcza nerwusek PaiLu. Życie pokazało, że nie było najgorzej. TaiChi już co prawda nie była na tyle zaciekawiona i nie oglądała przechodzących ludzi jak obrazków w panoptikum, była też trochę zdenerwowana, ale w sumie w normie. PaiLu była wyjątkowo dzielna i tym razem obyło się bez upuszczenia komukolwiek krwi. Ta kwestia zaprzątała mnie szczególnie, bo to ja tym razem miałam ją wystawiać do oceny. Miesiące pracy nad kocinkiem dały rezultat, bo na moich rękach kicia była grzeczniutka.

Mieliśmy za to przeboje z Ryżą. Kiedy rano wyciągnęliśmy ją z transporterka, nasza hodowczyni załamała ręce. Fakt, kot wyglądał jak wypłosz, nastroszony i rozczochrany. Jakby ktoś go nam podmienił. Usłyszeliśmy kilka uwag o „braku futra” i lekko się podłamaliśmy. Pobiegłam do jednego ze stoisk i poprosiłam o jakiś preparat antystatyczny i nadający połysk, bo w głowie miałam już tylko „ratujmy co się da”. Pan ze stoiska tak się przejął, że przyszedł do naszej klatki zobaczyć to nieszczęście, niestety, potwierdził nieprzychylne zdanie o wyglądzie TaiChi. Na szybko udzielił instruktażu, jak upudrować wypłosza. Wzięłam się więc do dzieła i obsypałam na biało kota, Pawła oraz całą okolicę. Ledwie uczesałam zwierza, już trzeba było pędzić na ocenę.

Pełna obaw stawiałam kota na stoliku. Pani sędzia zachwyciła się zwierzakiem. Przez moment nie wierzyłam własnym uszom – w pierwszych słowach powiedziała, ze kot jest pięknie przygotowany do wystawy, że futro jedwabiście miękkie i że widać, ze odrobiłam „pracę domową”. Prawie tam osłabłam z ulgi. Kota obwąchała sędzię, przykleiła się do głaszczącej ją uczennicy sędziowskiej i generalnie zrobiła dobre wrażenie. Jedyny mankament, jaki sędzia w niej znalazła, to lekki brak harmonii w rozwoju, mianowicie o ile ciało rozwija się normalnie jak na ten wiek, o tyle głowa na razie pozostała niewielka. Przez to przegraliśmy z młodziutkim  kociakiem o bardziej harmonijnej budowie. Za kilka miesięcy, kiedy głowa „dogoni” ciało, wszystko może się zdarzyć.

To było pouczające wydarzenie. Wiemy już, że nie wolno nam się poddawać i zniechęcać, mimo niesprzyjających wiatrów. Nie załamywać rąk, tylko do końca robić swoje, a wtedy los będzie łaskawy.

W galerii są już pierwsze zdjęcia z wystawy.

Ps. jest w tym jednak jakaś sprawiedliwość dziejowa – kiedy TaiChi miała 4 miesiące i była najmłodsza i najmniejsza w swojej klasie, wygrała z o wiele starszymi kotami i zgarnęła pierwsze miejsce i BIV-a. Tym razem sprzątnął nam to sprzed nosa inny kociak, który też był najmniejszy w stawce.

Related Images: