Pisałam o tym na fb, ale to w sumie o kotach, a przynajmniej koty odegrały w tej historii kluczową rolę. Było tak:

Otóż korzystając z tego, że upał odpuścił i wróciłam do życia, zabrałam się za impregnowanie drewnianej skrzynki. Rzecz się działa na balkonie, bo impregnat roztacza taki aromat, że się z wrażenia farba na ścianach łuszczy. Wymyśliłam sobie, że jak ją sprytnie powieszę, to będę mogła zaimpregnować całość za jednym zamachem i niech sobie schnie w powietrzu. Taki plan amerykański bez skazy uknułam.

I nawet się udawało, do czasu, kiedy zaczęłam malować wnętrze i wsadziłam łeb do środka. Straciłam czujność i nie zauważyłam, że na balkon przywędrowała moja kochana Czarna Tylda. Chwilę wcześniej widziałam ją w kojcu karmiącą dzieci i jakoś tak założyłam, że tam nadal przebywa. Błąd.

Czarna Tylda nie byłaby sobą, gdyby nie okazała gwałtownego zainteresowania. Tym razem zainteresowanie wyraziło się tym, że próbowała wskoczyć na skrzynkę. Tę wiszącą w powietrzu. Skrzynka się wahnęła, kot zleciał, po czym skrzynka też zdecydowała się zlecieć, uderzając mnie wcześniej w rękę, w której trzymałam puszkę z impregnatem. Impregnat okazał się fanem fizyki obowiązującej w naszym uniwersum, uderzony przyjął energię, wyskoczył z puszki i krzywą balistyczną wyruszył na spotkanie przeznaczeniu. Przeznaczeniem okazałam się ja (ze szczególnym uwzględnieniem ręki i stóp) oraz podłoga balkonowa.

No to szybka akcja kryzysowa. Najpierw – nie pozwolić kotom wdepnąć. Drzwi przymknąć – bo z mieszkania nadciąga już ciekawski tłumek. Czarną pod pachę i celnym rzutem szuuust! do mieszkania. TaiChi tak samo. Wszystko jedną ręką, bo druga od ramienia po dłoń pokryta impregnatem. Wróć, TaiChi właśnie spanikowała i próbowała samodzielnie uciec z balkonu. Desperackim rzutem siebie na glebę w kałużę impregnatu uniemożliwiłam jej (chyba) wdepnięcie, przeleciała prawie po ścianie.

Szybkie mycie ręki pod bieżącą wodą. W trakcie wyskakiwałam z łazienki co chwila i straszyłam TaiChi, żeby się chowała po kątach i nie lizała łap. Strzeżonego…. Wstępnie umyta, złowiłam TaiChi, odwróciłam kołami do góry i próbowałam obejrzeć łapy. W trakcie procedury wyszło mi, że najlepszym sposobem będzie sprawdzenie na węch.

Widzicie to? Siedzę na fotelu, na kolanach mam 7 kg wściekłego maine coona brzuchem do góry i po kolei wącham jej każdą łapę. Śmiechom i żartom nie było końca, prawdaż. Uprzedzając fakty: łapy pachniały pudrowo, czyli tak jak powinny, więc chyba jednak nie wlazła.

No to zostało już tylko zebrać impregnat z podłogi i umyć podłogę, zebrać skrzyneczkę, pourywać odpryśnięte fragmenty, przybić listewki, które odpadły, zaimpregnować na nowo. Takie tam proste czynności, heh. Producent impregnatu zaleca płukanie bieżącą wodą przez min 10 minut, więc dla równowagi ducha poszłam i jeszcze dwa razy umyłam rękę.

Żaden maine coon nie ucierpiał przy tworzeniu tej historii.

Może pamiętacie z poprzednich perypetii z kociętami Tyldy, że Czarna Tylda NOSI. Nosi kocięta w co bardziej egzotyczne miejscówki, przy czym najdogodniejsze miejsce jest codziennie inne.

Tylda uparła się urodzić w budce drapaka i nie dało się jej przekonać ani dobrym słowem, ani rękoczynami do zmiany miejsca. Na szczęście tylko w jednym momencie moja pomoc się przydała, nie musiałam więc łamać sobie rąk i hodować oka na szypułce, żeby zajrzeć i sięgnąć do budki. Tym niemniej wszelka pomoc przy nowonarodzonych była wykluczona, dopóki siedziały w budce.

Pierwszych przenosin dokonałam więc ja. Przygotowałam wygodne pudełko, wyścieliłam kocykiem i postawiłam obok. Podstępem skłoniłam Tyldę do przejścia i – o cudzie! – zaakceptowała miejscówkę, a ja mogłam wygodnie dostawiać kociaki do mleka przez następną dobę. Możliwe, że jestem nadopiekuńczą kocią mamą, trudno. Taka moja uroda.

Po pierwszej dobie Tylda przeniosła kociaki za fotel bujany, na gołe panele. No, niedoczekanie. Przeniosłam kociaki do pudła, a pudło za fotel. Jest dobrze.

Po kolejnej dobie przyłapałam Tyldę, jak niosła kociaka za drugi fotel, pod stojące obok krzesło. Krzesło wont, pudło na to miejsce, leżą. Uff.

Trzecia doba – Tylda niesie kociaki za drapak, na dolną półkę z książkami. Na półce są książki, ale za to nie ma miejsca. Odsuwam drapak, stawiam tam pudło, leżą. Uff.

Czwarta doba – Tylda niesie kociaka do sypialni. Ale coś mi mówi, że chodzi o to, że za bardzo ją widać i wkurzają ją chodzące koty. Odwracam pudło o 180 stopni i bingo! Leżą grzecznie, uff.

Piąta doba. Tylda wyrzuciła książki z półki, ale kociaki leżą w pudle. Hm. Zabrałam książki, zrobiłam miejsce. Ach, to Tylda tam chciała leżeć! Kociaki w pudle, a ona obok pudła, ale dyskretnie schowana. Hura!

Uwaga! Prawie tydzień spokoju! Nie wierzę we własne szczęście.

Pewnego dnia! Tylda przynosi dzieci do sypialni. Stawiam pudło przy łóżku. Najwyraźniej to chodziło. Od tego dnia spać nie mogę, bo kocięta chroboczą w tekturę tuż przy mojej głowie.

A potem długo, długo NIC!

Kocięta rosną, wyłażą z pudła, dostają cały wybieg dla siebie, mają już swoje miski i kuwetę, ganiają z piłeczkami. Życie jest znowu piękne.

W dniu, w którym kocięta kończą 5 tygodni, widzę Tyldę niosącą jednego do kuchni. Odebrałam, zaniosłam do sypialni. Za chwilę – niesie drugiego. Maine coony to raczej duża rasa, nie? Kocięta ważą już blisko kilogram i są naprawdę wielkie. Na tyle, że Tylda potyka się o nie i ogólnie ma dużą trudność. W dodatku one są już samobieżne, nie ma takiej opcji, żeby siedziały na tyłku w jednym miejscu.

Kocięta wyją, możliwe, że jakoś niefortunnie je chwytała. Poza tym one chcą jeść, spać, bawić się i żeby było fajnie, a nie jakieś noszenie za kark. Tylda wyje, bo kocięta się rozłażą i nie ma nad nimi żadnej kontroli. Ja rozważam ucieczkę w Bieszczady.

Dzień jak co dzień.

Biedna Tylda.