Jakieś wielkie kudłate potwory mi się zalęgły w domu. Gdzie moje kocięta, pytam? Chodzę, szukam, szukam, i nie ma! Musi te wielkie kudłate potwory je zjadły. Wyglądają na dobrze odkarmione, trzeba przyznać.

Właśnie wysłałam kartę miotu, na podstawie której wystawione zostaną rodowody moim kudłatkom. A w karcie – oficjalne już imiona.

Pierwsza imię sobie przyniosła dziewczynka. Zauważyłam, że wyjątkowo lubi leżeć na podwyższeniu. Na dzień składam poduszki i przykrywam kocem, tworząc niewielki pagórek. Codziennie kicia ucinała sobie na nim drzemki, względnie skakała bratu z niego na głowę. Czasami też turlała się w dół, kiedy łapki nie dość pewnie stąpnęły. Zła pani rechotała w głos, a kicia udawała, że tak właśnie miało być.

Zaczęłam szukać imienia związanego w jakiś sposób z górą lub kimś na szczycie góry. Przypadkiem natknęłam się na słowiański Olimp. Tworzą go góry Ślęża, Radunia i Wieżyca, będące pradawnymi miejscami kultu. No jak to przeczytałam, to w ogóle nie miałam żadnych wątpliwości. Tylko Radunia!

Radunia pochodzi prawdopodobnie od Rady, Radorady – bogini opieki nad dziećmi i przygotowaniem ich do życia w plemieniu, w tym: nad rytuałami przejścia od niemowlęctwa do kolejnych etapów dziecięctwa. Niewiele o niej wiemy, ale zdaje się, że przetrwała w bajkach jako… Baba Jaga. Kapłanki Rady nazywano jagami. 

Nie mogłam wypuścić z ręki imienia o takim pochodzeniu!

A tak naprawdę przeważyło podobieństwo do słów radość, radować się. Radunia jest niesamowicie pogodnym i radosnym kotkiem. Zawsze skora do zabawy, pierwsza odkryła uroki myszek na wędce, myszek luzem, piłeczek oraz wszelkich brzęczących obiektów, które można pacać łapą. Gania po domu jak pasikonik, wszystko musi powąchać i drapnąć. Radość wcielona. To ona pierwsza uciekła z kojca i nauczyła się wdrapywać samodzielnie na łóżko. Bardzo dręczy większego od siebie brata, bo cały czas chce się bawić. Jeśli wdała się w mamusię, to poważna dorosłość jej nie zagrozi. 

Dopiero wieczorem trochę zwalnia obroty i kiedy się położę, przychodzi się przytulić i kładzie mi się na szyi w postaci puchatego szaliczka. Na razie jest to bardzo miłe, bo waży tylko około kilograma. Co będzie dalej? Czasami daje się skłonić do tego, by umościć się pod pachą, więc perspektywy są raczej pozytywne.

Poznajcie Radunię Kota Doskonałego*PL:

Kocurek na spokojniejszy temperament niż siostra. Lubi sobie poleżeć, popatrzeć na świat, pospać. Nie jest aż tak sprawny we wspinaniu się, ale za to lepiej biega. Kiedy przychodzi czas na zabawę, śmiga po domu jak czarna smuga. Poza czasem zabawy i jedzenia – nigdzie mu się nie spieszy. Chłopak ma swoje priorytety i się ich trzyma. Nie jest przytulasty, ale lubi być blisko. Kiedy leżymy obok siebie, mruczy głośno. Nawet nie trzeba go głaskać, mruczenie uruchamia się od samej bliskości i spojrzenia. Słodziak straszny. Oczywiście, że wielokrotnie podchodzę do niego w ciągu dnia, kiedy drzemie sobie na łóżku lub na drapaku, żeby posłuchać mruczenia. Działa za każdym razem.

Do tego jest inteligentny. Pierwszy zakumał kuwetę oraz stały pokarm i to on uczył siostrę, co się z tym robi.

Kocurek otrzymał dumne imię dumnego wikińskiego wojownika i zdobywcy – Ragnara Lodbroka. Tak, jestem wielką fanką serialu „Wikingowie” i wcale się tego nie wstydzę. Kto oglądał, ten wie jak został przedstawiony Ragnar w serialu.

A przecież mówimy o czarnym kocurze maine coon! No halo, jak on będzie wyglądał za kilka lat? Wielki, wredna morda i czułe serce. Ragnar, jak malowany.

Na razie Ragnar Kot Doskonały*PL wygląda tak:

Related Images:

Może by coś napisać o kotkach, które właśnie po mnie biegają i pisać nie dają, co?

Urocza trójeczka maluszków naszego PaiLutka to już wielkie kociambry. Jak na początku grzecznie sobie leżały z mamusią i głównie emanowały słodkością, tak teraz, kiedy już wszędzie doskoczą, nadrabiają w dzikich harcach. Muszę przyznać że kolektywna pomysłowość O-Kotków przewyższa sporo z tego, co się zwykle wydarza, kiedy w domu są kocięta. Wszystko robią bardziej, intensywniej, dalej – czy to huśtanie się na firance, tratowanie dużych kotów w biegu, czy rzucanie miskami. Do tego wszystkie są lizusami – zostałam już przez nie wielokrotnie kolektywnie starannie umyta – ręce, twarz, stopy. Dawno nie byłam tak czysta.

Najfajniejsze w tym miocie jest to, że kiedy do nich podchodziłam, wszystkie zrywały się i biegły do mnie jak na komendę, miaucząc. To było tak słodkie i rozczulające, że oczywiście podchodziłam po kilka razy dziennie!

O-Kotki, niespodzianka, noszą imiona na O.

*

Największy w miocie jest kocurek. On też dostarczył najwięcej zadziwień.

Największy kociak w miocie zwykle zaczyna chodzić jako ostatni, jako ostatni uczy się pokonywać przeszkody i wreszcie wspinać na ogrodzenie kojca. Przyczyna jest prozaiczna – łapeczki są jeszcze słabe i najcięższą dupkę najtrudniej podźwignąć. Ale nie tym razem! Ten kocurek wszystko robi jako pierwszy – chodzenie, ucieczka z kojca, wejście na drapak, wskoczenie na szafę, wdrapanie się na górę obudowy prysznica. Ok, z prysznica prawie zleciał, pani musiała go łapać i zdjąć, ale nie bądźmy drobiazgowi!

A przy tym jest najsłodszym, najkochańszym stworzeniem. Milusi i przytulaśny, w nocy przychodzi się przytulać. Mruczy rozgłośnie, wystarczy, że podejdę.

Ponieważ tak pięknie łączy w sobie tak dwie różne strony osobowości, dostał imię po wielkim wojowniku i poecie z irlandzkiej mitologii.

Oto Oisin Kot Doskonały*PL

*

Jego brat prezentuje z kolei głównie tę bardziej romantyczną stronę swojej natury. Największy lizus z nich wszystkich – ile razy wezmę go na ręce, zostaję wylizana od góry do dołu. Lubi się przytulać, dużo gada, jest dosyć spokojny jak na rusałka. Oczywiście z wyjątkiem “kociej godziny” – wtedy jest 100% ruska w rusku, czyli bieg po domu nie dotykając podłogi. Łatwo daje się sprowokować bratu do najdzikszych wybryków. Szczególnie lubi wieszanie się na firance. I lubi tez VaiPerka, co chwila napastuje go żeby się z nim pomiziać. Gaduła.

Kiedyś pomyślałam sobie, że taki kot to skarb – i takie dostał imię: od miasta, które wskazuje Biblia jako miejsce pochodzenia złota króla Salomona.

Oto Ofir Kot Doskonały*PL.

*

Dziewczynka jest osóbką bardzo niezależną. Dużo chodzi swoimi drogami, trochę z dala od braci. Pierwsza zaczęła sypiać osobno na drapaku, w ogóle lubi wysokość. Jak się obudzę, chłopaki od razu przybiegają do łóżka, ale dziewczyna zwykle wtedy ma swoje dziewczyńskie sprawy nie cierpiące zwłoki: zamordować jakąś myszkę, ściągnąć z półki lampkę czy po prostu skakać z drapaka na łóżko, potem na parapet, potem na łózko znowu, żeby się rzucić na któregoś z braci i zaprosić go do dzikiej gonitwy. Często przychodzi do mnie na fotel, ale nie na kolana, tylko kładzie się z tyłu i grzeje mi nerki. Ja ją wtedy głaszczę, a ona mruczy. Mamy też swój rytuał drapakowy, kiedy malutka siedzi na drugiej półce i woła mnie na mizianki. Ona się wtedy kręci, gada i nastawia kolejne fragmenty kota do miziania, a ja miziam.

To jest całkiem dosłownie 100% kota w kocie. Dlatego jej imię jest słowem, które oznacza istotę rzeczy.

Oto Ousia Kot Doskonały*PL.

Related Images:

Tak mnie życie pochłonęło, że nie napisałam ani słowa o Pikotkach! Jak mogłam?!

Są zdecydowanie godne tego, by o nich pisać. PiKotków było dwoje: chłopak i dziewczyna. Po wcześniejszym okresie, kiedy dom opanowały cztery Małe Mi i omal nie rozniosły wszystkiego na strzępy, wydawało się, że nadszedł okres wypoczynku i względnego spokoju. Nic bardziej mylnego.

PiKotki wyrosły wyjątkowo dorodne. Trudno się temu dziwić – mama miała dość mleka by wyżywić drugie tyle, a całe to dobro przypadło do podziału dwójce. Ponieważ były duże i ciężkie, trudno im było zacząć pełzać. Szybko jednak objawiła się dominująca cecha charakteru obojga: duża nieustępliwość i upór, można by rzec – ośli. Pełzały wolno, ale nieustannie. Nie dawały się zawrócić z raz obranej drogi. A jak dotarły do siatki ograniczającej wybieg i okazało się, że nie są w stanie dźwignąć tłustej pupy – to wisiały smętnie na drutach i wyły wniebogłosy. Dawno już nie było w tym domu tyle wycia naraz.

A potem NAGLE! patrzę, a dziewczynki nie ma w kojcu. Odnalazłam ją, włożyłam do kojca, odwracam się na chwilę, MYK! znowu jej nie ma. Tak się przekomarzałyśmy chwilę, aż w końcu wymiękłam, pokonana kocim uporem. Zlikwidowałam siatkę i kocięta dostały wiatru w żagle. Dziewczynka uporczywie wspinała się na półki z książkami, chłopak zaś ruszył zwiedzać dostępne przestrzenie. Długo nie minęło, jak nauczyły się wspinać na łóżko i od tej pory każdą noc spędzały tam.

Niestety, nie tylko śpiąc.

Imiona przyniosły sobie same. Dziewczynka, z racji ogólnej nieuchwytności, nieustępliwości i zapału, z jakim masakrowała wszystko, co jej wpadło między ząbki, dostała imię Pyrro, od greckiego słowa „pyr” – ogień.
Oto Pyrro Kot Doskonały*PL

Chłopak wyrósł na przemiłego, naręcznego kocurka. W zasadzie bardziej naramiennego (patrz: kot czarownicy) i nagłownego. Kocha człowieki i z tej miłości wylizuje im włosy. Ale najbardziej rzucającą się w oczy cechą była jego wszędobylskość, i to ona zainspirowała mnie do nadania mu imienia po osmańskim geografie, podróżniku i kartografie z XV wieku, Piri Reisie.
Oto Piri Reis Kot Doskonały*PL

PiKotki mozna obejrzeć w Galerii miotu 17.

Zapraszam! :)

Related Images: