Jest coś takiego w moich szafkach kuchennych, co przyciąga czarne maine coony :) Czarna Tylda uparła się wychowywać swój poprzedni miot. Musiałam wyjąć koszyki i zrobić jej legowisko w tej małej przestrzeni.

Ragnar i Radunia też wybrały sobie przestrzeń za koszykami jako swoje centrum dowodzenia wszechświatem. Zanim się zorientowałam, zafundowałam sobie kilka siwych włosów, kiedy małe nie stawiły się na apelu, nie odzywały się i nie było ich w żadnym miejscu, w którym je zwykle widywałam. Dopiero intensywne poszukiwania, połączone z zaglądaniem w najbardziej ciasne i nieprawdopodobne miejsca, zaowocowały sukcesem. Co prawda lokalizację odkryłam metodą gwałtownego wsuwania koszyka w głąb półki i zduszenia któregoś z kociąt, ale oj tam, oj tam. Grunt, że się znalazły. Dosyć długo chodziły tam na przedpołudniowe drzemki.

Aż Radunia odkryła, że w koszyku na podłodze są wyjątkowo ciekawe rzeczy, a sam koszyk daje się wyciągnąć spod szafki…

W koszu na podłodze trzymam ziemniaki i cebulę. Ziemniaki może stanowią średnią atrakcję, ale cebula! Cebula jest cudem! Jak ona się turla! W nieprzewidywalnych kierunkach!

Jeśli z kuchni dobiegają podejrzane szelesty, to już wiem, że banda dwojga dokonała kolejnego napadu i trzeba iść pozamiatać rozwłóczone po całej kuchni łupiny. Z kosza ich nie przeganiam, bo to i tak nie ma sensu.

A potem wchodzę do kuchni, a tu spośród cebul patrzą na mnie oczy.

– No co? Jestem warzywem.

Ps. Ragnar i Radunia wciąż czekają na człowieki do pokochania! Może to Ty jesteś takim człowiekiem? A może znasz kogoś, kto chciałby? Powiedz mu o Ragnarze i Raduni!

Related Images:

 I tu się wizja poety minęła z życiem, gdyż nie „dzień nowy i świat nowy tysiącem dziwów grał mi”, tylko kocięta zrzuciły ze stołu miskę z wodą.

Tak więc zamiast się położyć do łóżka, podziwiam mozaikę z fragmentów miski na kuchennej terakocie (nawet pasuje kolorystycznie) oraz wody, która zapewnia ciekawe efekty wizualne. W sumie można to podciągnąć pod kategorię „dziwów”. Na szczęście miska była tylko do połowy pełna, gdyż woda się dopiero filtrowała w filtrze.

Szkoda, że miseczka owa miała może z tydzień. Zastąpiła poprzednią, którą kocięta rozbiły gdy stała grzecznie na podłodze, w miejscu dla niej przeznaczonym. Tak otóż biegły moje maleńkie puchate kocięta, że miotnęły ową miską o ścianę z dużym impetem. Zderzenie okazało się zabójcze i biedne naczynie wyzionęło ducha.

A jak się uczyły pić, to z takim szacunkiem podchodziły do miski! Nie mogło to tak zostać?

*Fragment wiersza Leopolda Staffa „Chciałem już zamknąć dzień”, który z niejasnych dla mnie przyczyn przetrwał w mojej pamięci już ponad 20 lat, w towarzystwie dwóch innych wierszy tegoż autora. Tak, pisałam z pamięci. Nie wiem skąd, przecież ja w młodości nawet nie czytałam wierszy!

Related Images: