Królowa wróciła w domowe pielesze.
W oznaczonym dniu stawiłam się z transporterkiem, wydłubałam kotę z boksu i zapakowałam do samochodu. Pierwszą połowę drogi siedziała sfochana i darła na mnie mordę. Co tylko na nią spojrzę, ta: Miauuu! Jadąc w tamtą stronę się nie darła – ku mojemu zdziwieniu zresztą. Zaczęło we mnie kiełkować podejrzenie, że może nie chodzi o niewygody podroży, tylko ona się złości, że ją zabrałam z fajnego miejsca, gdzie się integrowała z obcymi kotami?
Hm.
Na szczęście w końcu się zamknęła i resztę drogi odbyłyśmy w ugodowym milczeniu.
Obawiałam się, że po jej powrocie będzie miał miejsce drobny sajgon związany z tym, że kota pachnie obco.
PaiLu wypuszczona z transporterka natychmiast ruszyła na obchód włości. Słowo daję: zbadała każdy zakamarek. Za nią, jak ogon komety podążały pozostałe koty, przy czym pierwszy trzymał praktycznie nos w jej tyłku, więc widok to był zgoła niebanalny. Żadnego warczenia, syczenia czy innych objawów niepokoju – z żadnej ze stron.
Zadowolona z wyników inspekcji PaiLu udała się na najwyższą szafę, gdzie spędziła kolejne trzy dni, śpiąc niemal bez przerwy. Jakby kota nadal nie było. Po trzech dniach zlazła i życie wróciło do normy. Kto miał zostać wylizany – został wylizany. Kto miał dostać bęcki – dostał bęcki. A mnie podrapała przy obcinaniu pazurów. I tak się zakończyła ta cała historia.
Haha, oczywiście, że to nie koniec. Ale efekty znane będą dopiero za trzy tygodnie. Stay tuned!
Podobne opowieści:
Related Images:
