Nie mam czasu pisać, bo całymi dniami siedzę i obserwuję kocięta!
Maluchy już wstały na cztery łapki i przemieszczają się po całym pudle dzikimi niekontrolowanymi skokami. Kojarzą już, co widzą i reagują – jak tylko zajrzę do pudła, rozlega dziki się pisk. Nie będę interpretować, czy się boją, czy cieszą :)
Skończyły trzeci tydzień życia i nadszedł czas na cotygodniowe portrety. Tym razem wyniosłam je razem z pudłem i Antenką do pokoju i kolejno wyjmowałam i stawiałam na pufie. Oczywiście wszystkie koty się zleciały, żeby je obwąchać i polizać. Do łazienki boją się wchodzić, zresztą Antenka od razu na nie wrzeszczy, a tutaj jakoś strach im przeszedł i zwaliły się tłumnie. Do tego Antenka łaziła w kółko, miaucząc bez przerwy. A w środku tego pandemonium ja z aparatem. Myślałam, ze oszaleję.
Co mnie zdziwiło, to fakt, że Antenka ani razu nie próbowała zabrać żadnego z maluchów. Albo tak mocno mi ufa, albo… No właśnie – zaczynam podejrzewać, że ona nie zakumała idei noszenia kociąt w zębach. Nawet nie próbuje. Może to dlatego nie zamierza zmieniać legowiska?
A na razie krótki film o myciu. Kręcony jak zwykle komórką, więc cudem jakości nie jest.
Czy ktoś jest zdziwiony, że całymi dniami siedzę nad pudłem i obserwuję?
Podobne opowieści:
Related Images:
Dokładnie tydzień temu, siedząc u Lakshmi stwierdziłam, że gdybym miała taki tłum cudności najprawdopodobniej nie robiłabym nic, poza gapieniem się na nie.
poproszę więcej takich słodkości tu zamieszczać.. *_* albo udostępnić pudło..żebym też mogła się pogapić :)
Prześliczne! Można oglądać i oglądać, nigdy się nie znudzą.
Całkiem dają radę ;) Ciekawe, czy na stojaka też by umiały!
Na stojaka jeszcze nie, przewracają się na plecki :)
rrany. dobrze, że nie mam takich kotków w domu.